Zor olanı başarmak..

Çok uzağa gitmeyin..
2 yıl önce bu takım Süperlig’deydi yahu..
2 yılda geldiğimiz durum ise vahim..
Neler konuşuyorduk, neyin planlarını yapıyorduk, şimdi nelerin derdindeyiz..
Yani diyeceğim o ki, nereden, nereye!

Son 2 yılda ciddi travmalar yaşadı Mersin İdmanyurdu..
Yönetimsel hatalardan kaynaklı ağır borç yükü, FİFA ve Federasyondaki dosyalar derken ‘ÇÖKÜŞ’ün bugünkü haline tanıklık ediyoruz malesef..
En acısı ise sadece izliyoruz..
Uğraş veriyor gibi görünenlere bağlamışız tüm ümitlerimizi..
Çaresizce umutsuz vakadan umut çıkarmı diye bekliyoruz..

Ali Tekin ve sonrasında yaşananları anlatmaya, yazmaya benim mecalim kalmadı..
Ancak geldiğimiz noktada anlatmadan, yazmadan duramıyor insan..
Vicdanen yapamıyor..
Bu takımın kurtulması için, yeniden düzlüğe çıkabilmesi için yoğun uğraşlar vermişken, bedeller ödemişken, muhtap olunmayacak kişileri muhatap almışken, kırmışken, kırılmışken yok olup gitmesine sessiz kalamıyorsunuz malesef Koca Çınarın..
Bugün herkes şapkadan tavşan çıkarmı diye bekliyor..
Ancak kimse görmüyor ki ne şapka kalmış ne de tavşan..
Uğraşıyor gibi görünüyoruz, çabalıyor havası veriyoruz, ancak hepimiz yerimizde sayıyoruz..
Göz boyuyoruz..

Tahrip olmuş ve ciddi travmalar yaşamış bir dönemde kurtarıcı olarak geldi Hamit İzol bu takıma..
Yıllar sonra ONURSAL başkan olduğu kulübe başkan oldu en zor, en çaresiz dönemde..
Yönetimi ile Büyükşehir Belediye Başkanı Burhanettin Kocamaz, basın ve kalan birkaç taraftarın da desteğini arkasına alarak umut tohumları ekti çorak topraklara..
Büyükşehir’den gelen aylık para, kendisine destek sağlayan yakın çevresindeki işadamları, elini cebine atan birkaç yönetici, yıllar sonra Mersin İdmanyurdu’nun varlığını öğrenen bazı kurum ve kuruluşlar ile takım içerisindeki ufak tefek maddi sıkıntıları çözdü..
Kasada biriktirmeye çalıştığı paralar ile de projeler üretti..
Ancak o projeler, çorak topraklara ektiği umut tohumlarının yeşermesine yetmedi..
Başarabildiği en önemli şey, birlik ve beraberlikti..
Bu birlik ve beraberlik çok değil 2 yıl önce sağlansa, bu takım bu durumlara düşmezdi..

Bugün baktığımızda mevcut yönetimin projeleri bu takımın kapanıp gitmesine yönelik..
Hemen herkesin de beklentileri malesef bu yönde..
Kurtulması ile alakalı bir çaba göremiyorum..
Çünkü dediğim gibi ağır bir borç yükü var ortada..
Kapansın gitsin bu takım, borçlar da silinsin, yeni bir takım, yeni bir isim ile yeniden profesyonel liglere dönüş için yeni maceralara yelken açalım istiyor herkes..
Yeni isimler buluyoruz, amatörden yeni takımlar alıyoruz..
Ama kimse 93 yıllık bir tarihin yok olup gideceğini düşünmüyor..
1925 yılında kurulan, tarihi şanlı ve şerefli başarılarla dolu olan bu koca çınarın yok olmasına sessiz kalıyoruz..
Bu durum utanç vericidir, vicdan yaralayıcıdır..
Bunu konuşmak bile ayıptır, günahtır!
Bu takımın yok olup gitmesine zemin sağlayan projeler yerine, bu takımın yeniden dizleri üzerinden ayağa kaldırabilecek projeler üretmek gerekmektedir.
Zor olan, yaşatmaktır bu takımı..
Öldürmek, yok olmasına müsade etmek ise en kolayı..
Ağır borç yükü korkutabilir gözünüzü..
Ancak krizi fırsata çevirerek bu borcu minimuma indirebilmek mümkündür..
Bu birliktelik, bu aidiyet ruhu yakalanmışken yaşatılabilir Mersin İdmanyurdu..

Son olarak;
Kim ne bekliyor mevcut takımdan bilmiyorum..
Kapasite belli, kumaş belli..
Rakip takımdan 6 da yer, 8 de..
Gençler, kırılganlar, tecrübesizler..
Ancak baktığımızda bir hoca gidiyor, diğeri geliyor..
Diğeri gidiyor, başkası geliyor..
‘Bu takımın sorunu hoca mı?’ diye soruyor haliyle insan kendi kendine..
Ve bir soru daha geliyor akıllara, ‘Madem iyi futbol, güzel oyun, az gol görmek istiyordunuz, neden gönderdiniz Nurullah’ı, Mahmut’u, Gökhan’ı?’
Haksız mıyım?