Sahipsiz armada!

"Eski ve yeni bu kulübe hizmet etmiş taraftarından, futbolcusuna, malzemecisinden, yöneticisi ve teknik adamlarına..;

Bazılarımız 3 ay bazılarımız 3 yıl bazılarımız 30 yıl bu takıma hizmet etti, etmeye devam ediyor. Nice mutluluklar, mutsuzluklar, başarılar, başarısızlıklar yaşadık hep beraber. Bu çınarı Süper Lig’e çıkmadan seven insanlar oldu ve Süper Lig’i göremeden yitirdiğimiz canlar oldu. Hepimiz 1 şehrin bütünüydük, çekirdeğiydik, bizler bu şehrin neferleriydik yılmayan ve asla pes etmeyen. Küme düşmek bize koymazdı, zaten yıllarca alt kümelerde adını bile telaffuz edemeyeceğimiz deplasmanlarda geçti ömrümüz. Bazılarımız bu çınar için okulundan, bazılarımız işinden, bazılarımız hayatından ödün verdi. Hiçbir karşılık beklemeden, o kadar saf bir sevgi ki bu anlatılacak bir kelime bulamıyoruz.

Bizler, Kale arkalarına, Maraton’una, Kapalı’sına geldik, vefalı Tevfik Sırrı’da futbolcuları bir nebze olsun motive edebilmek için, gırtlak patlattık. ‘’Alemiiin Kralıııı Geliyooor’’ diye başladık çubuklu formayı görünce coştuk. Biraz motive olsunlar armayı onuruyla taşısınlar diye, şerefiyle mücadele eden bir takıma yakışır vaziyette. Üşüdük, ıslandık, karda çırılçıplak soyunduk, güneşte sıcaktan bayıldık iklimin her şartının mücadelesine karşı koyduk.

Ta ki bu seneye kadar. İdman Yurdu böyle sahipsiz bırakılana kadar. Şu geçtiğimiz 1 yılda yaşadığımız kadar çaresizliğimiz olmamıştı hiçbir zaman. 1925 yılında kurulan bu çınar hiç bu kadar küçük düşürülmemişti tarih boyunca. Bu utancı yaşadık hep beraber, yaşattırdılar bize, sevdiğimiz, gözbebeğimiz herşeyimize. Baka kaldık sadece, hiç mani olamadık bunu yapanlara. Suçu kimse de aramayacağız biliyor musunuz, suç bizim.. En büyük suçlu bizleriz. İnsan senelerce uğruna uykusuz kaldığı, aç kaldığı sevdiğinin böyle pisi pisine sahipsiz bırakılmasına göz yumar mı? Neden sahipsiz bıraktık böyle ulu çınarı? Kendimiz için, arkadaşımız için, eşimiz dostumuz için kavga ettik bir birimizle. Hiçe saydık İdman Yurdu sevgisini, umursamadık ne olursa olsun diye bıraktık. Yanında olduk her yerde, her şehirde haykırdık ismini. Ama göremedik ne derdi vardır, kim neler yapıyor bu takıma.. Bestseller olmuş karikatür dergilerine konu olacak olaylar yaşadı kulüp, filmi çekilse komedi dalında aday gösterilecek senaryoya sahip oldu. Peki biz ne yaptık tüm bunlar olurken? Biz mi? Biz çaresizce baktık, baktık ama sadece baktık..

Birbirimizle didişmekten takıma destek yerine köstek olduk, hiçe saydık sevgimizi. Kendimizi kandırdık, kendi renktaşımıza nefret besledik. Peki takıma bir faydası oldu mu bunların? Hayır hep geriye gittik, her geçen gün geriye. Binlerden yüzlere düştü sayımız tribünde. Her başarısızlıkta daha da azalıyor omuz omuza yüklenip bağırdığımız insan sayısı. Nerede o tribün, nerede o insanlar? Çok değil geçen sene maça gelenler nerde, neden kayboldular? Ama artık neden yaptık böyle oldu diye hayıflanmanın vakti değil artık. Matemini kuramayız geçmiş günlerin, başarı da başarısızlıkta bizim. Kabulleniyoruz birlik olmazsak bir sonuca varamayız, ama siz de gelin artık ey bu şehrin insanları, gün kurtuluş günüdür sahip çıkın takımınıza.

Bir şehre veya ülkeye gittiğiniz de bu şehri özlüyorsunuz, geri dönmek istiyorsunuz. Havasına, suyuna, bu şehre dair şeyler arıyorsunuz. Ama bulmakta zorluk çekiyorsunuz. Bu yaşımıza kadar öğrendiğimiz şey şudur ki, gurbette bu şehre dair bulabileceğiniz yegane tek şey İdman Yurdu’dur. Tv’ler de, gazeteler de Mersin adı geçiyorsa İdman Yurdu sayesindedir. Memleketinizin takımı, memleket hasretinizi gideriyor. Gelin memleketinizi bu zor durumda yalnız bırakmayın. Memuru, öğrencisi, işçisi, doktoru, polisi, savcısı, hambalı, siyasetçisi, bu şehirde ekmek yiyen ve yemiş olan herkes.. Gelin bir diriliş yaşatalım, bu ulu çınarın köklerinden başlatalım güzel günleri.

Hiç mi hayatınızda bir umutsuzluğa kapılmadınız, hiç mi uykusuz geceleriniz olmadı çaresizce ümitlendiğiniz? Biz 2013 yılında da düşmedik mi kümeye, tekrar ayağa kalkmayı bilip çıkmadık mı bu lige? Süper Lig’e yeniden çıkmamızla bu tehlikeden bir nebzede olsa arındık ne çabuk unuttunuz. Eğer biz Süper Lig’e çıkamasaydık şu anda alt liglerde can çekişen Sakaryaspor, Orduspor, Kocaelispor, Ankaragücü gibi aynı serzenişi biz gösterecektik. O dönemin adıyla PTT 1.Lig’inde mabedimiz Mersin Arena’da geriden gelip küllerimizden doğmuştuk. Ordu 19 Eylül Stadyumu’nda, Ordu’yu 90+5’te attığımız golle eleyerek finalin yolunu tutmuştuk. Böyle nice anılarımız geçti, nice finaller gördük, nice geri dönüşler yaşadık. Darıca Gençlerbirliği maçında hep beraberdik, Boluspor maçında hep beraberdik. Yendik, yenildik. Yenildiğimiz zaman takımımız tribünlere çağırmayı bildik. Başarı mıydı bizi güçlü kılan, başarısızlığı kabullenmeyi aşılayamadık mı kimseye? Her başarısızlıkta daha çok bağlanmayı öğretmedik mi, daha çok aşık olmayı bilmedik mi? Gelip sahip çıkın şehrinizin takımına, mutlu günler için el ele verelim.

Kini, öfkeyi, küslüğü bir kenara bırakalım artık. Bu takım için hep beraber el ele olalım, birlik olalım. Söz de kalmasın hiçbir şey, takım daha da kötüye gitmeden gelin sahip çıkalım ilk aşkımıza, sevdamıza. Bize 91 yıllık tarihinde hiç olmadığı kadar ihtiyacı var şu an, arkamızı dönüp tek başına bırakmayalım onu. Yitip gitmesin bu değer, ‘haydiii desin yine Memet Ali Dayı tribünden, haydiii aslanlarımm’ diye bağırsın. Çubuklu forma tekrardan güneş gibi doğsun, ısıtsın içimizi bu soğuk günler de.

Sahipsiz bırakmayalım bu armayı, savunalım. Artık pes etmeyi çıkarıyoruz lugatımızdan, 7’sinden 70’ine savaşmaya başlıyoruz. Düşeceksekte savaşarak düşeceğiz, pişman olmayacağız hiçbir şeye. Hayıflanmıyacağız, küsmeyeceğiz! Gelin Mersin’liler gelin gün diriliş günüdür!

Sahipsiz Armada olmasın ulu çınar! Bir destekte sen ver!

ŞEYTANLAR GRUBU